Grote liedjesschrijvers kunnen van het persoonlijke iets universeels maken. Het is waarom Prisoner, de nieuwe langspeler van Ryan Adams, een van de knapste albums uit diens oeuvre is. Dat Adams een specialist is in het bezingen van liefdesdrama’s was ons inmiddels wel bekend. Zijn solo-debuut Heartbreaker en de EP’s Love Is Hell I&II vertelden het verhaal van op de klippen gelopen relaties en wat dat allemaal met een man doet. Op Prisoner is het drama uitgemond in een trauma. Tijdens het schrijven verwerkte Adams een pijnlijke, in de media uitgemeten, echtscheiding. De frustraties en het verdriet hebben geleid tot heftige gitaaraanslagen (Do You Still Love Me?) en breekbare popliedjes. Prisoner roept herinneringen op aan de platen die Adams met The Cardinals maakte (Prisoner, To Be Without You) en ligt muzikaal in het verlengde van zijn titelloze album uit 2014. Adams knipoogt naar Petty en Springsteen (de sax in Tightrope) maar is tegelijkertijd volledig zichzelf. Zijn mooie zangstem draagt het album. Een representatief voorbeeld hiervan is Shiver and Shake. Op het eerste gehoor een eenvoudige compositie, maar de emotionele dynamiek in Adams’ stem sleurt je mee de misère in. Het is waar de klasse van de plaat in schuilt: de manier waarop intiem verdriet op meeslepende wijze universeel wordt gemaakt. Na een handvol mini-albums en een coverplaat laat Ryan Adams weer horen dat hij tot de belangrijkste songwriters van het moment behoort. De urgente manier waarop hij liefdesleed heeft vertaald in een verzameling toegankelijke popliedjes is meer dan prijzenswaardig. Vijf sterren.