Binnen haar muziek refereert Arca naar mutanten en dysmorfie, tevens
door haar muziek alle kanten op te laten schieten. Op die manier
refereert zij ook naar haar eigen transgenderisme. Haar transitie heeft
haar veel zelfvertrouwen gegeven, wat ze op dit album sterk laat
doorschijnen. Op KiCk i neemt haar geluid opnieuw allerlei gedaanten
aan, maar het is tevens het toegankelijkste album dat de Venezolaanse
tot op heden maakte. Ze schuift hier wat dichter naar het geluid van
bijvoorbeeld FKA Twigs. Veel verscheurde beats en een rijke productie
waarin invloeden uit onder meer reggaeton, industrial en elektronica
voorbijkomen. Met die verschillende stijlen probeert zij haar
verschillende personages te belichten, omdat Arca denk dat iedereen
meerdere personages in zich bezit. Je hoort dat ook terug in haar
vocalen, die elke keer weer anders klinken. Björk, Rosalía, SOPHIE en
shygirl leveren intrigerende gastbijdrages.
Recensent mania
: Jasper van Quekelberghe