Binnen haar muziek refereert Arca naar mutanten en dysmorfie, tevens door haar muziek alle kanten op te laten schieten. Op die manier refereert zij ook naar haar eigen transgenderisme. Haar transitie heeft haar veel zelfvertrouwen gegeven, wat ze op dit album sterk laat doorschijnen. Op KiCk i neemt haar geluid opnieuw allerlei gedaanten aan, maar het is tevens het toegankelijkste album dat de Venezolaanse tot op heden maakte. Ze schuift hier wat dichter naar het geluid van bijvoorbeeld FKA Twigs. Veel verscheurde beats en een rijke productie waarin invloeden uit onder meer reggaeton, industrial en elektronica voorbijkomen. Met die verschillende stijlen probeert zij haar verschillende personages te belichten, omdat Arca denk dat iedereen meerdere personages in zich bezit. Je hoort dat ook terug in haar vocalen, die elke keer weer anders klinken. Björk, Rosalía, SOPHIE en shygirl leveren intrigerende gastbijdrages.

Recensent mania : Jasper van Quekelberghe