"Poëzie is een spontane overvloed aan krachtige gevoelens; het vindt zijn oorsprong in emotie herinnerd in kalmte." Waar Julien Baker's voorgaande platen door het begin van dit citaat van Wordsworth worden omvat, geldt voor Little Oblivions het laatste. Baker nam een stapje terug, maakte haar studie af en bleef uit de spotlight. Waar eerste de grote themas zoals politiek, geloof en filosofie voorbijkwamen zoekt ze het nu meer bij zichzelf. Muzikaal daarentegen, wordt alles juist grootser. Haar intieme arrangementen met piano en gitaar worden voor het eerst uitgebreid met drums, mandoline, bas, toetsen: een heuse bandproductie die ze bijna volledig zelf inspeelde. Begin tot eind, het pakt geweldig uit. Met haar prachtige stem vertrouwt ze je al haar geheimen toe wat alleen maar kracht bijgezet wordt door een slepende opbouw met drums, een rake korte gitaarsolo en veel galm. Het is nog erg vroeg om te zeggen, maar toch zeg ik het met zekerheid. Dit is een pareltje dat we op veel jaarlijstjes gaan terugzien.