Sam Baker is een overlever en een rasverteller. De Texaan bracht eerder al een handvol albums als debuut Mercy (2004), Cotton en Pretty World en het meest recente Say Grace die het zelfs tot de country top 10 van Rolling Stone schopte.

Een overlever eersteklas. Baker overleefde in 1986 ternauwernood een bomaanslag van het Lichtend Pad (Sendero Luminoso) in Peru en geraakte er zwaar gewond aan zijn been en hand. En zelfs zijn oren bleken zwaar gehavend. Alsof dat niet alles was zag hij voor zijn ogen onschuldige kinderen sterven als gevolg van de gruweldaden. Materie genoeg om een paar levens aan songmateriaal te vullen dus.

Ooit zagen we hem aan het werk tijdens een sessie van VPRO Vrije Geluiden waar hij prachtsongs als Broken Fingers (”these broken fingers / some things don’t heal”) en Angels (over ‘het incident’) tot leven wekte. Niet alleen zijn verhalen maakten indruk, maar vooral ook de wijze waarop hij zijn levenservaringen in liedjes verwerkte.

Toch is Baker meer de man van de stilte. Meer zeggen met minder woorden. Dat blijkt ook uit zijn nieuwe album Land Of Doubt en de manier waarop de songschrijver en componist zich ook tegoed doet aan poëtische en literaire mijmeringen (met als favorieten Dylan Thomas, Conrad, Falkner) en de nobele schilderkunst.

Kortom: Baker zoekt volop naar mogelijkheden inzake expressie. Baker maakt samen met maatje JimmyLaFave en Mary Gauthier (én Eliza Gylkinson en Lucinda Williams) ook deel uit van een generatie muzikanten die inzake populariteit en commerciële aandacht maar zelden effect genereren, maar artistiek gezien tot de top behoren. Muzikanten die ook voor niet volledig uitverkochte prestigezalen optreden en telkens erin slagen om het allerbeste van zichzelf te geven.

De muziek van Sam Baker is telkens diep doorleefd en uiterst persoonlijk. Land Of Doubt is misschien wel zijn meest uitgewerkte album, met vele interludes tussendoor. Twijfel lijkt het kernthema te zijn op het album. Zo opent het album met een aantal zwaar uitgekloven, minimalistische gitaarlijnen op Summer Wind, een song waarmee hij van meet af aan diepte en donkerte suggereert. Dat levert een wat rauwe, maar wondermooie klank op, waarop Baker en band schitteren.

Verderop is er een regelmatig ritme dat Same Kind Of Blue ondersteunt, een archetypisch Bakeriaans liedje waarop het verhalende, met nostalgische gedachten en Bakers’ kenmerkende stem elkaar goed vinden. Tussendoor zijn er wat kleinere songfragmenten als het op piano gespeelde The Slivered Moon, Pastures Fit For Thoroughbreds of Song Of Sunrise Birds dat bestaat uit orgel en trompet. Een knappe manier om wat losse songideetjes voor het album mee op te nemen.

Bakers’ stem blijft als vanouds een eigen karakter hebben. Zo zou je vanuit een eerder kwaadwillend perspectief kunnen stellen dat het een oude zeur is (er zijn er ook die dat pakweg van lui als Neil Young en Waits vinden), maar daar staat tegenover dat de muzikant uiterst oprecht omgaat met zijn talent als songschrijver en vocalist.

Nummers als Margaret en The Feast Of Saint Valentine zijn pareltjes uit de steeds breder wordende catalogus van Sam Baker, al moet je ook in rekening houden dat het tempo hier bijzonder laag is. Baker is in zekere zin een impressionist die inzet op verstillende schoonheid (Love Is Patient) en schildert met stukken tekst en op akoestische leest geschoeide melodietjes en ideetjes, die trefzeker mee ingekleurd worden door zijn band. Hoe je niet emotioneel geraakt kan worden door songs als het prachtig opgebouwde The Feast Of Saint Valentine is ons alvast een raadsel. Overigens is er variatie genoeg, wat onder meer het aan Tom Waits verwante Moses In The Reeds bewijst.