Expanded 3 CD package features the new stereo album mix on 2CDs and adds a third CD of the Esher Demos

Er zou in na Sgt Peppers veel veranderen voor The Beatles. Hun manager
Brian Epstein overleed, ze zouden in India geruime tijd gaan mediteren,
John ontmoette Yoko en de band startte hun Apple-imperium.
Gebeurtenissen die weerslag hadden op de band. En waar bij Peppers de
productie een groot stempel op de plaat drukte, werd met het album The
Beatles, in de volksmond The White Album, teruggekeerd naar een sobere
aanpak. Dat uitte zich niet alleen in de spierwitte hoes, maar ook
muzikaal werd teruggekeerd naar de basis. Voor het eerst zou de band de
meeste nummers eerst als akoestische demo’s opnemen. Maar liefst 27
songs die al veelvoudig in het illegale circuit circuleerden maar in
prachtig stereo nu als bonus cd aan het album (en in de box) zijn
toegevoegd.
The White Album werd door de overdaad aan materiaal – en tegen de zin in
van George Martin – een dubbel-LP met 30 nummers. En hoewel de groep
maar daadwerkelijk op de helft van de songs gezamenlijk speelde is het
album wellicht het mooiste muzikale testament dat de band afleverde.
Voor de heruitgave keerde Giles Martin terug naar de originele
opnamebanden voor een compleet nieuwe mix. Direct valt op hoe fris en
tijdloos het album klinkt door een aanzienlijk verbeterde dynamiek. Net
als bij de remix van Peppers spatten met name de bas en drums van de
tracks en zijn veel meer details te horen. Bijvoorbeeld in de prachtige
achtergrondstemmen in het tweede deel van Dear Prudence. Of de vette
blazers in Savoy Truffle (dat gelukkig ook verlost is van de rare
volumesprongen van het origineel). Hoewel de oorspronkelijke stereomix
als basis is gebruik zitten er kleine verschillen in de mix. Nu zit die
oorspronkelijke mix bijna verweven in het DNA van de verstokte fans,
waardoor er ongetwijfeld discussies zullen ontstaan over de bepaalde
keuzes van Giles Martin, maar de eindconclusie is dat de plaat klinkt
alsof hij gisteren is opgenomen en waarbij rockers als Everybody’s Got
Something To Hide Except For Me And My Monkey en Yer Blues lekkerder
klinken dan ooit en de ballads nog adembenemender zijn.
Aan de meest luxe uitgave zijn verschrikkelijk veel outtakes toegevoegd
(los van de Esher Demo’s bijna 50!). Tot de hoogtepunten behoren een
meer dan tien minuten durende Revolution 1 (die halverwege naadloos
overgaat in de basis voor Revolution 9 en waarin we McCartney zelfs een
deel van Love Me Do horen zingen). En hoewel Long Long Long vroegtijdig
afgebroken wordt, zorgt Harrison’s zang voor kippenvel. Waanzinnig om
naast een extra orgel- en gitaarpartij in I’m So Tired ineens verrast te
worden door de driestemmige achtergrondzang. Of om Good Night zonder
orkest te horen. In plaats daarvan slechts een piano, de aandoenlijke
stem van Ringo en de achtergrondzang van de andere drie Beatles.
In welke vorm dan ook, de demo’s, outtakes of het uiteindelijke album
(en op Bluray ook nog de 5.1-mix alsmede de stereo- en monoversie in
hoge resolutie): bij elke track kan maar één conclusie getrokken worden.
Wat was The Beatles toch een verdomd goede band.
Recensent
Mania: Ron Bulters