Er zou in na Sgt Peppers veel veranderen voor The Beatles. Hun manager Brian Epstein overleed, ze zouden in India geruime tijd gaan mediteren, John ontmoette Yoko en de band startte hun Apple-imperium. Gebeurtenissen die weerslag hadden op de band. En waar bij Peppers de productie een groot stempel op de plaat drukte, werd met het album The Beatles, in de volksmond The White Album, teruggekeerd naar een sobere aanpak. Dat uitte zich niet alleen in de spierwitte hoes, maar ook muzikaal werd teruggekeerd naar de basis. Voor het eerst zou de band de meeste nummers eerst als akoestische demo’s opnemen. Maar liefst 27 songs die al veelvoudig in het illegale circuit circuleerden maar in prachtig stereo nu als bonus cd aan het album (en in de box) zijn toegevoegd.
The White Album werd door de overdaad aan materiaal – en tegen de zin in van George Martin – een dubbel-LP met 30 nummers. En hoewel de groep maar daadwerkelijk op de helft van de songs gezamenlijk speelde is het album wellicht het mooiste muzikale testament dat de band afleverde.
Voor de heruitgave keerde Giles Martin terug naar de originele opnamebanden voor een compleet nieuwe mix. Direct valt op hoe fris en tijdloos het album klinkt door een aanzienlijk verbeterde dynamiek. Net als bij de remix van Peppers spatten met name de bas en drums van de tracks en zijn veel meer details te horen. Bijvoorbeeld in de prachtige achtergrondstemmen in het tweede deel van Dear Prudence. Of de vette blazers in Savoy Truffle (dat gelukkig ook verlost is van de rare volumesprongen van het origineel). Hoewel de oorspronkelijke stereomix als basis is gebruik zitten er kleine verschillen in de mix. Nu zit die oorspronkelijke mix bijna verweven in het DNA van de verstokte fans, waardoor er ongetwijfeld discussies zullen ontstaan over de bepaalde keuzes van Giles Martin, maar de eindconclusie is dat de plaat klinkt alsof hij gisteren is opgenomen en waarbij rockers als Everybody’s Got Something To Hide Except For Me And My Monkey en Yer Blues lekkerder klinken dan ooit en de ballads nog adembenemender zijn.
Aan de meest luxe uitgave zijn verschrikkelijk veel outtakes toegevoegd (los van de Esher Demo’s bijna 50!). Tot de hoogtepunten behoren een meer dan tien minuten durende Revolution 1 (die halverwege naadloos overgaat in de basis voor Revolution 9 en waarin we McCartney zelfs een deel van Love Me Do horen zingen). En hoewel Long Long Long vroegtijdig afgebroken wordt, zorgt Harrison’s zang voor kippenvel. Waanzinnig om naast een extra orgel- en gitaarpartij in I’m So Tired ineens verrast te worden door de driestemmige achtergrondzang. Of om Good Night zonder orkest te horen. In plaats daarvan slechts een piano, de aandoenlijke stem van Ringo en de achtergrondzang van de andere drie Beatles.
In welke vorm dan ook, de demo’s, outtakes of het uiteindelijke album (en op Bluray ook nog de 5.1-mix alsmede de stereo- en monoversie in hoge resolutie): bij elke track kan maar één conclusie getrokken worden. Wat was The Beatles toch een verdomd goede band.
Recensent Mania: Ron Bulters​