Het Amerikaanse Big Thief komt uit een waar muziekbolwerk. Brooklyn, New York. Denk een Jay-Z, Lou Reed, Mos Def, MGMT, The National en Grizzly Bear. Big Thief past daar naadloos tussen, al is het niet de band om aan totale wereldverovering te doen. Te bescheiden, te klein, te donker? Na Masterpiece (2016), Capacity (2017) en U.F.O.F. (2019) is Two Hands de vierde langspeler in relatief korte tijd. In het leven van frontvrouw Adrianne Lenker schijnt het licht maar zelden door de ramen. Ze leerde op haar zesde gitaarspelen en sloot zichzelf met regelmaat op zolder op, om eindeloos te pingelen en zingen over alles wat ze meemaakte. Ze omarmde de muziek. En andersom. En nu, heel veel jaren later, vormt ze samen met Buck Meek, Max Oleartchik en James Krivchenia Big Thief. Is het überhaupt mogelijk om het buitenaardse, ijle en tijdloze U.F.O.F. te overtreffen? Two Hands is vooral van een ander kaliber. Deze plaat is van nu. Aards, krachtig, rauw. Het nummer One kwam eerder al als single uit en deed direct herinneren aan een Neil Young in vorm. De boodschap, de emotie, de gitaarsolo. Een meesterwerkje. Op het album verwijst Lenker direct naar oorlogen, politiek en klimaatveranderingen. Het wapengeweld op The Toy, harde politieoptredens op Forgotten Eyes. Een gitaar en een eigen stemgeluid, meer heeft Lenker niet nodig. Al krijg je als luisteraar zoveel meer. Telkens gemeend en oprecht, alsof ze voor je staat en jou terplekke confronteert met alle ellende van tegenwoordig. Als U.F.O.F. de geest is, dan is Two Hands het lichaam.