Tekst writteninmusic.com   Cis van Looy

De muzikante heeft een voorgeschiedenis bij plaatselijke punkrockbands in Grand Rapids, Michigan, Bombara verhuisde naar Oklahoma en figureerde er in  de backingband van Samantha Crain, een zangeres met Indiaanse roots. De ontmoeting met haar latere echtgenoot Kit Hamon, eveneens een begaafd multi-instrumentalist en producer opende perspectieven voor een intense samenwerking bij een reeks langspelers in eigen beheer die tot dusver helaas nauwelijks buiten de Mid West geraakten. Het uit 2019 daterende Evergreen bracht daar verandering in Bombara werd opgepikt door Black Mesa, het onafhankelijke platelabel uit Tulsa dat voordien werk van Beau Jennings, M. Lockwood Porter, Tim Easton en John Calvin Abney verspreidde.

Abney was overigens op tournee en bracht tijdens zijn passage in St. Louis een bezoek aan de huisstudio van het echtpaar en in het afsluitende Fade, een subtiele bijdrage op Fender Rhodes klavier en gitaar leverde. Zoals in het verleden zorgt Bombara voor het subtiele gitaarwerk terwijl Hamon de baspartijen verzorgt en in enkele tracks als mede componist vermeld wordt.

De met zwierige pedalsteeltonen verrijkte ontspannen honky tonker Moment brengt je meteen in de juiste stemming. De melancholische, lichtjes overslaande stem met fluisterende harmoniezang overheerst eveneens in Lonely Walls, droevige mijmeringen verlucht met fraaie gitaargalm in een uitgesponnen outro. Het op vervormde snaren- en toetsenbrij geënte Give Me a  Reason klinkt wat somberder maar het is bovenal een bijzonder aangename teneur die hier overheerst, aansluitend bij het optimistische motto ‘It All Goes Up’. Dat tekstfragment werd uit Electricty geplukt en die in een zonnige West Coast sound gedrenkte passage  roept een onmiskenbare associatie met de jaren zeventig op.

Bij het langoureuze Get On dwalen mijn gedachten af naar de California periode van Fleetwood Mac met Stevie Nicks en de betreurde Christine Perfect in een hoofdrol. Carry the Weight, het melodieuze What You Wanna Here en vooral het met strijkers gelardeerde Curious and Free sluiten aan bij songwerk van grande dames uit de betere schrijfwerkerij zoals Gillian Welch, songs die een identieke bevlogenheid uitstralen in een subtiele, persoonlijk benadering, indringende zang en verfijnde instrumentatie.