Justin Vernon. Bon Iver. Hij kwam, zag en overwon recentelijk tijdens
een schitterend optreden op festival Best Kept Secret. Aan het water bij
Beekse Bergen. In het donker. Met opmerkelijk weinig mobieltjes in de
lucht. Zoals het hoort, maar dat terzijde. Het zwaartepunt lag die avond
op zijn laatste plaat van toen: 22, A Million. Dat was even wennen,
eind 2016. Een moedwillige, experimentele release. Een raar, beeldschoon
ding vol autotune en elektronica. Op zijn vierde (i,i) gaat de
grootmeester verder met waar hij was gebleven. De luisteraar verward
achterlaten. Was 22, A Million bevreemdend, dan is i,i om in te
verdwalen. Van de tracknamen krijgen we geen hoogte, van de muziek
gelukkig wel. Yi en iMi openen het bal als tweeluik. ‘Are we recording’,
vraagt Vernon zich op de achtergrond af. Samen met blazers, een gitaar
én James Blake is iMi een breekbaar geheel. Anders dan de albumtitel
doet vermoeden, is het geen persoonlijke plaat. De teksten zijn vrij
abstract, maar worden gecompenseerd door de muzikale omlijsting op
tracks als iMi, Hey Ma, Naeem en Salem. Het zijn enkele hoogtepunten op
een plaat die de nodige kanten uitschiet, maar nergens in disbalans
raakt. En zo wel, dan komt Vernon ermee weg. i,i is genialiteit in een
pure vorm.
Recensent mania
: Jelle Teitsma