Justin Vernon. Bon Iver. Hij kwam, zag en overwon recentelijk tijdens een schitterend optreden op festival Best Kept Secret. Aan het water bij Beekse Bergen. In het donker. Met opmerkelijk weinig mobieltjes in de lucht. Zoals het hoort, maar dat terzijde. Het zwaartepunt lag die avond op zijn laatste plaat van toen: 22, A Million. Dat was even wennen, eind 2016. Een moedwillige, experimentele release. Een raar, beeldschoon ding vol autotune en elektronica. Op zijn vierde (i,i) gaat de grootmeester verder met waar hij was gebleven. De luisteraar verward achterlaten. Was 22, A Million bevreemdend, dan is i,i om in te verdwalen. Van de tracknamen krijgen we geen hoogte, van de muziek gelukkig wel. Yi en iMi openen het bal als tweeluik. ‘Are we recording’, vraagt Vernon zich op de achtergrond af. Samen met blazers, een gitaar én James Blake is iMi een breekbaar geheel. Anders dan de albumtitel doet vermoeden, is het geen persoonlijke plaat. De teksten zijn vrij abstract, maar worden gecompenseerd door de muzikale omlijsting op tracks als iMi, Hey Ma, Naeem en Salem. Het zijn enkele hoogtepunten op een plaat die de nodige kanten uitschiet, maar nergens in disbalans raakt. En zo wel, dan komt Vernon ermee weg. i,i is genialiteit in een pure vorm.
Recensent mania : Jelle Teitsma