Leon Bridges verdiende zijn geld in een restaurant ergens aan de kant van de weg in Texas toen hij werd gelinkt aan gitarist Austin Jenkins van White Denim omdat hij evenals Jenkins Wrangler jeans droeg, opgehesen tot aan zijn middel. Een week later kwam Jenkins naar een van Leon’s shows en hier zijn we nu; een klein jaar later waarin het eerste album van Bridges een feit is. Je vraagt je af of Bridges misschien familie is van Sam Cooke, geadopteerd is door Penny & The Quarters of dat het wellicht de avonden waren die hij doorbracht op de front porch van Jackie Wilson die hebben bijgedragen aan zijn stijl. De oorspronkelijk uit Atlanta, Georgia komende Leon is nog maar een kwart eeuw oud, maar klinkt als een doorgewinterde soul-artiest. Het luisteren naar zijn nummers Shine en River zorgen er zonder al te veel moeite voor dat je je in gedachten in de jaren 60 begeeft en je een oldtimer ingestapt bent op weg naar de drive-in bios ergens in de heuvels van Los Angeles. Leon Bridges slaagt erin om de oude soul een verjongingskuur te geven waarbij een gegarandeerd blijvend effect inclusief is. Op 4 september van dit jaar staat hij in Paradiso, Amsterdam.
Recensent : Linda Rettenwander