Tekst   Wiebren Rijkeboer  Altcountry.nl

Het laatste nummer van Lee Claytons Naked Child – If I Could Do It (So Can You) – vat de drijfveren van de in Alabama geboren en in Tennessee opgegroeide singer-songwriter uitstekend samen en is te beschouwen als zijn stemverklaring, zijn reason to be.

I was twenty-two, married with a nice executive smile

A briefcase and a job I could not stand

Rusteloosheid en een hang naar avontuur drijven Lee Clayton weg van een normaal gezinsleven. Het is uiteindelijk de schier eindeloze verveling die Clayton dwingt zijn vrouw te verlaten. Hij besluit dat het genoeg is en dat er maar twee dingen zijn die hij echt wil doen: muzikant of straaljagerpiloot. Het wordt het laatste.

I crossed the line in April nineteen sixty-seven

And I left a wife crying in the sunshine

But I have always wanted to fly

At twice the speed of sound and I did

Drie jaar lang is Lee Clayton piloot in dienst van de luchtmacht en maakt honderden vlieguren in Voodoo’s en Starfighters. Als Lee Clayton eind 1969 de Air Force verlaat, heeft hij talloze songs geschreven en gaat hij op weg naar Nashville, zijn volgende droom najagend. Het is een hard leven daar in Nashville, een hard leven voor een beginnende singer-songwriter.

I moved on down to Nashville

Sleeping on the floors

Living like a dog and gettin’ God damned

But I was doing what I do

Clayton leeft drie jaar zonder dak boven zijn hoofd, pikt elke avond een meisje op om de nacht mee door te brengen en als dit mislukt is zijn auto zijn bed. Via een bevriende muzikant krijgt Waylon Jennings Claytons Ladies Love Outlaws in handen en vanaf dat moment keert het tij voor de aan vrouwen, tequila en cocaïne verslingerde Clayton. Claytons gelijknamige debuut-lp verschijnt in 1973, maar doet hoegenaamd niets in Amerika. Teleurgesteld keert Lee Clayton volledig in zichzelf en brengt een jaar door tussen de joshua trees in de Californische woestijn en specialiseert zich in watching sundowns. Na deze introspectieve periode keert Clayton terug naar de bewoonde wereld en wil zijn songs nog een keer op de mensheid loslaten. In Los Angeles komt Clayton in contact met de Ierse gitarist Philip Donelly, die een katalysator zal blijken te zijn in Claytons Capitol-periode. Een uiterst creatieve periode die het drieluik Border Affair (1978), Naked Child (1979) en The Dream Goes On (1981) oplevert.

Met producer Neil Wilburn en Claytons 6-koppige begeleidingsband, onder aanvoering van de sublieme Donelly, en met gastrollen van bassist Klaus Voorman (The Beatles, Lou Reed) en J.J. Cale worden de opnamen voor Naked Child gemaakt in zowel LA als Nashville. Half december ’78 zijn de opnamen bijna voltooid, maar dan krijgt de eigengereide Clayton onenigheid met producer Wilburn en is rechterhand Donelly op familiebezoek in Ierland. In blinde paniek steelt Clayton de tapes uit de studio en smokkelt ze een vliegtuig naar Ierland in. Het vliegtuig vertrekt echter niet vanwege zware sneeuwval, zodat de tapes op Amerikaanse bodem blijven – onder Claytons bed. Na drie maanden getouwtrek met platenmaatschappij Capitol besluit Clayton te capituleren en de tapes in te leveren en aldus Naked Child af te maken.

Naked Child is opgetrokken rond Claytons bespiegelende en zelfreflecterende songs en sublieme countryrock, die meer Texas- en Westcoast-invloeden verraadt dan in het meer traditionele Nashville gebruikelijk is. De epische nummers zijn dan ook getoonzet in een rock-format, waar er vooral een hoofdrol is weggelegd voor het gierende en gillende gitaarspel van Philip Donelly. De composities van Clayton zijn ijzersterk en worden perfect ondersteund door diens onderkoelde en macho voordracht – van de zelfverzekerde ladiesman en ex-fighterpilot waar Clayton zich op voorstaat. Maar het fraaie gitaarspel van Donelly in If I Could Do It (So Can You), 10,000 Years/Sexual Moon en vooral in het klassieke I Ride Alone is werkelijk the top of the bill; het verleent Naked Child een buitengewone status, dat van een topalbum. Lee Claytons idioom is gebaseerd op fatalisme, egoïsme en hedonisme; Claytons personages doen wat ze moeten doen, vertrouwen alleen op zichzelf en zijn zich bewust dat wie wind zaait, storm zal oogsten. En spijt is iets voor zwakkelingen. Van de southern-rock boogie Saturday Night Special tot de epische en bezwerende rocker I Ride Alone en de akelig defaitistische songs I Love You en A Little Cocaine, Naked Child is gevariëerd, spannend en fel realistisch. Clayton zet een wereld neer van verval, liefdeloosheid, drank en drugs. Maar onder al die bravoure en machismo bevindt zich de puurheid van het naakte kind: I am but a naked child composed of pure white light.

Op 17 maart 1981 neemt Clayton een besluit: ‘I decided that I had gone as far as I could go at that point in time, so basically I stopped.’ Eén overbodige studioplaat verschijnt er nog in 1994, gevolgd door een even slecht live-album. Zijn in 1981 genomen besluit maakt Lee Clayton tot een ware cult-hero.