Dionysos is een karakter uit de Griekse mythologie die onder meer vereerd wordt als god van de wijn. De naam, mythe en (nog springlevende) sekte van deze Griekse god diende als inspiratie voor de titel en thematiek van dit nieuwe Dead Can Dance album. In die zin is het een logisch vervolg op voorganger Anastasis dat ook geïnspireerd is door de epiek van de Griekse oudheid. De verwijzingen naar legenden en mythes, folklore, rituelen en symboliek, zowel in conceptuele als muzikale zin, hebben altijd een prominente rol gespeeld in de ruim 35 jaar omvattende carrière van dit invloedrijke duo. Toch is het elke keer weer een verrassing welke stilistische invalshoek Brendan Perry en Lisa Gerrard daarvoor gekozen hebben. Anastasis uit 2012 was, na een lange periode van stilte, vooral een vertrouwde en evenwichtige doorstart op hoog niveau. Dit nieuwe werkstuk bestaat uit een Act I en Act II die respectievelijk in drie en vier vloeiend in elkaar overlopende songs zijn opgedeeld. Daarnaast heeft onder andere het oratorium als (eeuwenoude) muzikale vorm als voorbeeld gediend. Verrassend is ook dat zo nu en dan de verhalende, instrumentale passages op natuurlijke wijze domineren. Toch zijn het uiteindelijk weer de fraaie vocalen van Gerrard en Perry die de composities naar grote hoogtes weten te stuwen. Muzikaal gezien is Dionysos enerzijds een voortzetting van Anastasis en in iets mindere mate van Spiritchaser (1996) met het verschil dat vaste structuren meer dan ooit hebben moeten wijken voor een expressieve stroom van mystieke sferen, bezwerende ritmes en spirituele klankkleuren.

TRACKLISTING:
ACT I : Sea Borne - Liberator of Minds - Dance of the Bacchantes
ACT II : The Mountain - The Invocation - The Forest - Psychopomp

Recensent Mania

: Dries Klontje