Dionysos is een karakter uit de Griekse mythologie die
onder meer vereerd wordt als god van de wijn. De naam, mythe en (nog
springlevende) sekte van deze Griekse god diende als inspiratie voor de
titel en thematiek van dit nieuwe Dead Can Dance album. In die zin is
het een logisch vervolg op voorganger Anastasis dat ook geïnspireerd is
door de epiek van de Griekse oudheid. De verwijzingen naar legenden en
mythes, folklore, rituelen en symboliek, zowel in conceptuele als
muzikale zin, hebben altijd een prominente rol gespeeld in de ruim 35
jaar omvattende carrière van dit invloedrijke duo. Toch is het elke keer
weer een verrassing welke stilistische invalshoek Brendan Perry en Lisa
Gerrard daarvoor gekozen hebben. Anastasis uit 2012 was, na een lange
periode van stilte, vooral een vertrouwde en evenwichtige doorstart op
hoog niveau. Dit nieuwe werkstuk bestaat uit een Act I en Act II die
respectievelijk in drie en vier vloeiend in elkaar overlopende songs
zijn opgedeeld. Daarnaast heeft onder andere het oratorium als
(eeuwenoude) muzikale vorm als voorbeeld gediend. Verrassend is ook dat
zo nu en dan de verhalende, instrumentale passages op natuurlijke wijze
domineren. Toch zijn het uiteindelijk weer de fraaie vocalen van Gerrard
en Perry die de composities naar grote hoogtes weten te stuwen.
Muzikaal gezien is Dionysos enerzijds een voortzetting van Anastasis en
in iets mindere mate van Spiritchaser (1996) met het verschil dat vaste
structuren meer dan ooit hebben moeten wijken voor een expressieve
stroom van mystieke sferen, bezwerende ritmes en spirituele
klankkleuren.
TRACKLISTING:
ACT I : Sea Borne - Liberator of Minds - Dance of the Bacchantes
ACT II : The Mountain - The Invocation - The Forest - Psychopomp
Recensent Mania
|
: Dries Klontje |