Het verhaal over Black Gold, de nieuwe verzamelaar van Editors kan nog het beste worden verteld aan de hand van cijfers. De Britse indierockgroep is nu zo’n 16 jaar actief en heeft 6 platen achter haar naam staan. Daarvan zijn 13 nummers gebruikt om dit best of-album samen te stellen, aangevuld met 3 nieuwe nummers. Die zijn net als de rest van het gebodene dik in orde, op de trommelvlies vernietigende begintoon van Black Gold, de titelsong dus, na. U bent gewaarschuwd.
Black Gold is voor maar een paar euro méér ook als dubbelaar in huis te halen. Op de bonusschijf zijn 8 tracks geparkeerd, namelijk akoestische versies van enkele hits. Best interessant want we kennen Editors natuurlijk vooral van, aanvankelijk, de dominante elektrische gitaren en later van de synthesizers en andere elektronica. Dát verhaal, van die ontwikkeling die zanger/gitarist Tom Smith en zijn maten hebben doorgemaakt, wordt met Black Gold niet zo goed verteld omdat de nummers kris kras door elkaar heen staan. In de historie van de band tot nog toe is het vertrek van gitarist Chris Urbanowicz in 2012 na het derde album echter wel degelijk een markant moment. Sindsdien leunt de band meer op toetsen dan op gitaren. Hoewel de populariteit hieronder, in elk geval niet in Nederland, heeft te lijden, blijft de discussie over de koerswijziging gaande. Maar het laatste woord hierover is wat Editors betreft al lang gesproken, of beter gezegd: gezongen. Door Tom Smith, behept met een gouden strot. Hij is uitgegroeid tot het absolute middelpunt van de band, Alles draait om zijn uit duizenden herkenbare zang die bol staat van drama, pathos en onheil. Het moet dus wel heel raar lopen als Black Gold geen succes wordt. 

Recensent : Wim Koevoet