Het verhaal over Black Gold, de nieuwe verzamelaar van Editors kan nog
het beste worden verteld aan de hand van cijfers. De Britse
indierockgroep is nu zo’n 16 jaar actief en heeft 6 platen achter haar
naam staan. Daarvan zijn 13 nummers gebruikt om dit best of-album samen
te stellen, aangevuld met 3 nieuwe nummers. Die zijn net als de rest van
het gebodene dik in orde, op de trommelvlies vernietigende begintoon
van Black Gold, de titelsong dus, na. U bent gewaarschuwd.
Black Gold is voor maar een paar euro méér ook als dubbelaar in huis te
halen. Op de bonusschijf zijn 8 tracks geparkeerd, namelijk akoestische
versies van enkele hits. Best interessant want we kennen Editors
natuurlijk vooral van, aanvankelijk, de dominante elektrische gitaren en
later van de synthesizers en andere elektronica. Dát verhaal, van die
ontwikkeling die zanger/gitarist Tom Smith en zijn maten hebben
doorgemaakt, wordt met Black Gold niet zo goed verteld omdat de nummers
kris kras door elkaar heen staan. In de historie van de band tot nog toe
is het vertrek van gitarist Chris Urbanowicz in 2012 na het derde album
echter wel degelijk een markant moment. Sindsdien leunt de band meer op
toetsen dan op gitaren. Hoewel de populariteit hieronder, in elk geval
niet in Nederland, heeft te lijden, blijft de discussie over de
koerswijziging gaande. Maar het laatste woord hierover is wat Editors
betreft al lang gesproken, of beter gezegd: gezongen. Door Tom Smith,
behept met een gouden strot. Hij is uitgegroeid tot het absolute
middelpunt van de band, Alles draait om zijn uit duizenden herkenbare
zang die bol staat van drama, pathos en onheil. Het moet dus wel heel
raar lopen als Black Gold geen succes wordt.
Recensent
: Wim Koevoet