Om meteen maar met de deur in huis te vallen: Earth To Dora, het dertiende album van de Amerikaanse band eels bevat twaalf rustige, uiterst melodieuze en gloedvolle composities die een prachtig geheel vormen.
De stem van frontman E (Mark Oliver Everett) is herkenbaar uit duizenden. Het ietwat hese timbre, het wisselen tussen de donkere volle stem en de iele, maar immer loepzuivere kopstem. De machtige zanglijnen die via ouderwetse telefoonhoorns naar de luisteraar toe vliegen als zachte tapijten van centimeters dik fluweel: de liefhebbende luisteraar is weer thuis. Daarbij blijken de composities van een zeer hoog niveau te zijn en hebben ze wederom een uiterst verslavende uitwerking. Maar de belangrijkste conclusie is dat het dozijn liedjes meer nog dan op andere albums qua sfeer heel erg bij elkaar aan lijkt te sluiten. Het is alsof je razendsnel voor de eerste keer door een boek bladert en direct weet waar de schrijver naartoe wil. Die eenduidigheid komt vanwege corona, zo liet E onlangs weten. De man achter deze band vertelt dat de pandemie er voor heeft gezorgd dat de liedjes die hij vlak daarvoor schreef in één klap in een ander daglicht kwamen te staan. Hij hoopt dat ze een rustgevend karakter hebben. Dat ze stuk voor stuk hoop bieden. Neem een song als ‘Are We Alright Again’. Volgens E is dat ‘een compositie die werkt als soort van quarantine-dagdroom over hoe het voor de coronacrisis was’. Nou, ik zou het nog wel iets sterker willen stellen: Earth To Dora is een zalvend album in deze coronacrisis. Maar zeer waarschijnlijk ook voor daarna.
Recensent mania: Dennis Dekker