Om meteen maar met de deur in huis te vallen: Earth To Dora, het
dertiende album van de Amerikaanse band eels bevat twaalf rustige,
uiterst melodieuze en gloedvolle composities die een prachtig geheel
vormen.
De stem van frontman E (Mark Oliver Everett) is herkenbaar uit
duizenden. Het ietwat hese timbre, het wisselen tussen de donkere volle
stem en de iele, maar immer loepzuivere kopstem. De machtige zanglijnen
die via ouderwetse telefoonhoorns naar de luisteraar toe vliegen als
zachte tapijten van centimeters dik fluweel: de liefhebbende luisteraar
is weer thuis. Daarbij blijken de composities van een zeer hoog niveau
te zijn en hebben ze wederom een uiterst verslavende uitwerking. Maar de
belangrijkste conclusie is dat het dozijn liedjes meer nog dan op
andere albums qua sfeer heel erg bij elkaar aan lijkt te sluiten. Het is
alsof je razendsnel voor de eerste keer door een boek bladert en direct
weet waar de schrijver naartoe wil. Die eenduidigheid komt vanwege
corona, zo liet E onlangs weten. De man achter deze band vertelt dat de
pandemie er voor heeft gezorgd dat de liedjes die hij vlak daarvoor
schreef in één klap in een ander daglicht kwamen te staan. Hij hoopt dat
ze een rustgevend karakter hebben. Dat ze stuk voor stuk hoop bieden.
Neem een song als ‘Are We Alright Again’. Volgens E is dat ‘een
compositie die werkt als soort van quarantine-dagdroom over hoe het voor
de coronacrisis was’. Nou, ik zou het nog wel iets sterker willen
stellen: Earth To Dora is een zalvend album in deze coronacrisis. Maar
zeer waarschijnlijk ook voor daarna.
Recensent
mania: Dennis Dekker