Als opvolger van het maar een half uurtje durende Roman Candle
(1994) kwam Elliott Smith een jaar later met een meer ambitieus album.
Niet dat dit betekent dat deze plaat veel gepolijster klinkt. Waar zijn
solodebuut was opgenomen in zijn eigen kelder, werd de naamloze plaat
opgenomen in de huizen van bevriende muzikanten. Door de kale
arrangementen en de zachte fluisterstem zijn vergelijkingen met Nick
Drake nog altijd gemakkelijk te maken, maar de melodieën verraden ook de
invloed van Paul Simon en The Beatles. Vrolijk zijn de teksten
allerminst, maar ze zijn beter uitgewerkt dan op zijn debuut. Dat kan
niet gezegd worden van de intieme live-opname die aan deze
jubileumuitgave is toegevoegd. Opgenomen op 17 september 1994 in een
klein café in Portland horen we de oudste solo-opname van Smith, waarbij
hij teksten uitprobeert, melodische aanzetjes schetst en soms welhaast
in zijn gitaar lijkt weg te willen kruipen. In het begeleidende boekwerk
halen vrienden herinneringen aan Smith op en zijn niet eerder
gepubliceerde foto’s te zien. Het oorspronkelijke album blijft na 25
jaar onverminderd overeind.
Recensent mania
|
: Henri Drost |