Als opvolger van het maar een half uurtje durende Roman Candle (1994) kwam Elliott Smith een jaar later met een meer ambitieus album. Niet dat dit betekent dat deze plaat veel gepolijster klinkt. Waar zijn solodebuut was opgenomen in zijn eigen kelder, werd de naamloze plaat opgenomen in de huizen van bevriende muzikanten. Door de kale arrangementen en de zachte fluisterstem zijn vergelijkingen met Nick Drake nog altijd gemakkelijk te maken, maar de melodieën verraden ook de invloed van Paul Simon en The Beatles. Vrolijk zijn de teksten allerminst, maar ze zijn beter uitgewerkt dan op zijn debuut. Dat kan niet gezegd worden van de intieme live-opname die aan deze jubileumuitgave is toegevoegd. Opgenomen op 17 september 1994 in een klein café in Portland horen we de oudste solo-opname van Smith, waarbij hij teksten uitprobeert, melodische aanzetjes schetst en soms welhaast in zijn gitaar lijkt weg te willen kruipen. In het begeleidende boekwerk halen vrienden herinneringen aan Smith op en zijn niet eerder gepubliceerde foto’s te zien. Het oorspronkelijke album blijft na 25 jaar onverminderd overeind.