Tekst Pablo Cabenda **** Volkskrant recensie

Met zijn nevels van harmonische elektronica vervoert Brian Eno je naar Planeet Weldaad.

In 2017 zei Brian Eno in de Volkskrant: ‘Ik krijg weleens de vraag waarom ik niet méér politieke muziek maak. (…) Daar zie ik niets in. Dat is propaganda.’ Nu, vijf jaar later, heeft hij blijkbaar behoefte aan een disclaimer. In het persbericht van Foreverandevernomore: ‘Dit zijn geen propagandasongs die je vertellen wat je moet geloven en doen. Ze zijn een onderzoek naar mijn gevoelens.’

Gevoelens of niet, Foreverandevernomore is voor Eno-begrippen behoorlijk politiek en sociaal gekleurd. In Who Gives A Thought zingt hij: ‘Wie maalt er om de arbeiders, die graven en wieden?’ Verder is er niet veel veranderd in het Eno-universum. Nog steeds laat de uitvinder van ambientmusic nevels van harmonische elektronica opstijgen, die je vervoeren naar Planeet Weldaad. Nu bevatten die ook poëtisch engagement.

In We Let It In vormt een langgerekte ademtocht de basis voor een hymne voor de zon. In Icarus or Blériot vraagt Eno zich af of we louter hoogmoedig zijn of ook daadwerkelijk intelligent. De conclusie in Garden of Stars: we zijn weliswaar van sterrenstof gemaakt, maar stof zal ook tot stof vergaan. De dronegeluiden zijn die van Indiase raga’s, de voordracht is die van een gebed. Het komt het dichtste bij wat Eno ziet als de functie van ambient music. Het zou niet zomaar tot lege gelukzaligheid moeten leiden, maar tot focus en concentratie. Met zijn sonische meditaties heeft Eno een prachtig voorzetje gegeven.