Het verhaal over Concrete Gold, het nieuwe, negende, studioalbum
van Foo Fighters begint eigenlijk al met de beenbreuk, opgelopen op het
podium van Dave Grohl tijdens de tournee die in het teken stond van het
uitstekende Sonic Highways uit 2014. De bandleider liet zich er niet
door uit het veld slaan, speelde het concert uit en vervolgde de
rondreis langs muziekpodia met hulp van een speciale stoel. Waardoor
‘rocking chair’ een nieuwe betekenis kreeg. Na de toernee kwam de ep
Saint Cecilia uit en niemand had het meer over die beenbreuk. Op de
dokter van Grohl na dan die hem streng toesprak: voor écht herstel was
échte rust nodig, stug doorgaan en stoer blijven doen, was vooral erg
dom. ‘’U bent geen jonge hond meer, meneer Grohl, u nadert de vijftig en
misschien voelt u zich wel zo maar u bént niet onverwoestbaar’’. Zo
ongeveer luidde de boodschap.
Hij trok zich dat zo waar aan. Dat wil zeggen: voor even. Weldra trok
hij zich terug en begon hij aan een soort van kluizenaarsbestaan om
muziek te schrijven voor de nieuwe plaat. Hij zal zich daarbij
regelmatig hebben gevoeld zoals bij de totstandkoming van de eerste Foo
Fighters-plaat want ook die begon als een eenmanszaak. De andere Foo
Fighters reageerden aanhoudend enthousiast op de probeersels die hun
voorman hen toestuurde. Grohl leek op de goede weg.
We maken een sprongetje in de tijd en komen terecht middenin de
berichtenstroom die aan de release van het ontzettend gehypete Concrete
And Gold vooraf is gegaan: Paul McCartney drumt hier en daar mee, een
absolute wereldster, maar we mochten nog niet weten wie, zingt mee. En
de titelsong wordt opgeluisterd door een bijdrage van Boyz II Men’s
Shawn Stockman conform een afspraak met Grohl in de parkeergarage. Meest
opzienbarend en tamelijk zorgwekkend was echter het bericht dat de
producer van Adele, Greg Kurstin, voor Concrete And Gold achter de
knoppen was gaan zitten. Als Geert Wilders en Jesse Klaver elkaars
speeches gaan schrijven, houd je toch ook je hart vast. Had de dokter
met zijn reprimande de verkeerde knop in Grohl’s hoofd omgezet? Zouden
de stoere rockers popliedjes hebben gemaakt met zo min mogelijk gitaren,
waren ze hun wilde haren kwijt?
Vergeet het maar! Concrete And Gold is de ultieme Foo Fighters plaat
geworden. Uit duizenden herkenbaar en toch weer een beetje anders dan
anders, bedachtzamer vooral, waardoor lol en diepgang als
vanzelfsprekend hand in hand gaan. Elf nummers die rocken als een beest,
die meeslepend, meezingbaar, extreem energiek, luidruchtig en
onbeschaamd opportunistisch zijn, die stijf staan van de levenslust en
van effectbejag en die recht op hun doel afgaan: jouw oren, onderbuik,
hart en ziel. Vooral de anti-Trumpsong Run, The Sky Is A Neighborhood,
de titelsong en Arrows zijn voltreffers. Niet dankzij de drummende
Beatle, niet dankzij Shawn Stockman en ook niet dankzij die mysterieuze
grootheid van wie we de identiteit niet mochten weten. Wel een klein
beetje dankzij de producer, al wat meer dankzij de dokter met zijn goede
advies maar natuurlijk bovenal dankzij Dave Grohl die erin is geslaagd
om rockend te revalideren en in zijn herstelperiode de beste songs van
zijn leven heeft geschreven. Echt een plaat om helemaal kapot van te
zijn en die een mentale ruggensteun is voor de barre tijden waarin we
leven.
Recensent Mania
|
: Wim Koevoet |