25 jaar na zijn veel te vroege (47 jaar) dood verschijnt deze breed
opgezette compilatie van de man met de ambivalente verhouding tot de
muziekindustrie. Hij vertikte het om hits te ‘moeten ’schrijven; live
spelen was z’n passie (hij was de enige muzikant die gedurende ‘The
Troubles’ concerten deed aan beide zijdes van de ‘Border; des te
opmerkelijker, maar terecht, dat deze Best Of nu verschijnt. Dertig
tracks die een vrij compleet beeld schetsen van hetgeen hij met z’n
Fender Stratocaster ( hij bezat er ‘slechts’ één) op blues- in de
breedste zin - gebied kon, en hoe veelzijdig hij als muzikant was, want
je hoort ook de akoestische gitaar, mandoline en zelfs sax voorbijkomen.
Het is een chronologisch samengestelde compilatie startend met het
illustratieve What’s Goin’on van z’n eerste band Taste ( een persoonlijk
& politiek statement, maar ook verwijzend naar de spanningen binnen
de band). Het geeft een breed, magnifiek overzicht van ‘s mans
carrière, uitstekend geschikt als je kennis van z’n muziek wil nemen.
Voor verstokte fans is dit gesneden koek op de bonus outtake met Jerry
lee Lewis I Can’t Get No Satisfaction na dan. Het kan niet anders of de
samenstellers doen dit met een vette knipoog erbij; toen Mick Taylor de
Stones verliet werd Gallagher gevraagd om ‘n aantal dagen mee te spelen
met hen als soort van sollicitatie. Na ‘n drietal dagen had Gallagher
het wel gezien; hij voelde er niets voor om met ‘n hits-band mee te
moeten doen en weinig eigen inbreng te mogen en kunnen leveren. Ronduit
sterk als je deze dertig tracks beluisterd is hoe de man een feilloos
‘oor’ had voor zijn begeleidingsband; fenomenale baspartijen,
schitterend gevarieerd drum- en percussie werk. Sluit ik af met een
illustratieve, leuke anecdote, een urban legend: tijdens het Isle of
Wight Popfestival (zo heette dat toen) in ‘70 antwoordde Jimi Hendrix
dit op de vraag van een journalist hoe het voelde de grootste gitarist
aller tijden te worden genoemd: “I don’t know, man, go ask Rory
Gallagher.”
Recensent mania
|
: Paul Maas |