Chris Burroughs, Terry Lee Hale, Todd Tibaud en Joseph Parsons. De heren waren nooit zo scheutig wanneer het een albumtitel betrof, anno 2017 hierop geen uitzondering. Wat wellicht meer interessant is, qua sound is evenmin een verandering opgetreden. Nou zal ik niet beweren dat ik ieder soloalbum van hen afzonderlijk wens te bezitten, feit blijft dat er verdomd veel kwaliteit verscholen gaat in deze mannen. Zowel solistisch als gecombineerd in deze gelegenheidsformatie. De muzikale lijn wordt doorgetrokken alsof ze nooit waren gestopt. Tijdens het Blue Rose Kerstfeestje in 2013 ontstonden de eerste impulsen om gezamenlijk weer iets te gaan doen. Daarna duurde nog enige tijd voor de schema’s synchroon waren getrokken. Ieder lid heeft 3 nieuwe nummers ingebracht, en eerlijk gezegd, ze klinken geïnspireerd als nooit tevoren. Conventionele semi-akoestische Singer Songwriter muziek. Een parallel met Crosby, Stills, Nash and Young ga ik liever uit de weg, maar de vergelijking is snel gemaakt wanneer 4 heren met gitaar het podium betreden, en zang instemming ineen laten vloeien. 

De variatie aan gitaren, de verschillende klankleur van de individuele stemmen, en sterke nummers maken dit Harpan project opnieuw een lust voor het oor. De songs onderling kenmerken zich door afwisseling. Het album begint met Can’t Keep Up, van Thibaud. Ik herken me erin. Niet zozeer omdat ontwikkelingen zo snel gaan, maar je vraagt je eerder het nut ervan af. Burroughs is aan de beurt. Hij gooit ietwat meer de beuk erin met The Hands That Hold The Reins. Long Tomorrows van Terry Lee Hale brengt ons qua stemming richting Texas, El Paso. Een voorlopig hoogtepuntje! Geïnspireerd als de eerder genoemde heren van wal steken, daarvoor mag Parsons uiteraard niet onderdoen. En dat doet hij allerminst. Dust Bowl is een geweldige slow tempo ballad met een aansprekend refrein; Bring me More Wine. Geweldige plaat. Voor mij mogen ze meer frequent bij elkaar kruipen. Eerst zou ik deze combinatie live willen zien.