Vijf jaar zat er tussen de release van Blood (2015) en deze derde
titelloze plaat van Lianne La Havas. Ze heeft er de tijd voor genomen,
omdat ze een complete luisterervaring neer wilde zetten. Zonder al te
veel dingen te plannen kon ze haar persoonlijke gevoelens in de nummers
leggen. De zangeres klinkt op dit album berustend en pakt haar soulvolle
geluid vaak op minimale wijze in. Net als op Blood schakelt zij tussen
sfeervolle neo-soul met een soms dansbare twist en echte
singers-songwriter liedjes. Het belangrijkste verschil met Blood is dat
de productie deze keer beduidend meer is teruggeschroefd, strijk- en
blaasinstrumenten zijn deze keer niet terug te horen. Het haalt het
bombasme, dat Blood wel op sommige momenten had, hier achterwege. La
Havas wilde vooral veel emotie in de liedjes leggen en zowel naar haar
goede als slechte kanten kijken bij het schrijven van de liedjes. De
sierlijke productie omlijst La Havas’ stem perfect zonder dat het de
gravitas van haar muziek in de weg staat. Integendeel, want op sommige
nummers is de onderhuidse spanning goed te horen en voelen. Prachtig
zijn liedjes als Green Papaya en de eerste single Paper Thin, waarop
haar stem volledig de ruimte krijgt en waarbij de meanderende
gitaarakkoorden zich om haar teksten heen vouwen. Ook opvallend is de
cover van Radioheads Weird Fishes, waar La Havas haar eigen soulvolle
draai aan geeft, zonder de dromerige ondertoon van het origineel daarbij
te verliezen. Met haar derde album weet de Britse zangeres zich op
intieme wijze te profileren.
Recensent
mania : Jasper van Quekelberghe