Vijf jaar zat er tussen de release van Blood (2015) en deze derde titelloze plaat van Lianne La Havas. Ze heeft er de tijd voor genomen, omdat ze een complete luisterervaring neer wilde zetten. Zonder al te veel dingen te plannen kon ze haar persoonlijke gevoelens in de nummers leggen. De zangeres klinkt op dit album berustend en pakt haar soulvolle geluid vaak op minimale wijze in. Net als op Blood schakelt zij tussen sfeervolle neo-soul met een soms dansbare twist en echte singers-songwriter liedjes. Het belangrijkste verschil met Blood is dat de productie deze keer beduidend meer is teruggeschroefd, strijk- en blaasinstrumenten zijn deze keer niet terug te horen. Het haalt het bombasme, dat Blood wel op sommige momenten had, hier achterwege. La Havas wilde vooral veel emotie in de liedjes leggen en zowel naar haar goede als slechte kanten kijken bij het schrijven van de liedjes. De sierlijke productie omlijst La Havas’ stem perfect zonder dat het de gravitas van haar muziek in de weg staat. Integendeel, want op sommige nummers is de onderhuidse spanning goed te horen en voelen. Prachtig zijn liedjes als Green Papaya en de eerste single Paper Thin, waarop haar stem volledig de ruimte krijgt en waarbij de meanderende gitaarakkoorden zich om haar teksten heen vouwen. Ook opvallend is de cover van Radioheads Weird Fishes, waar La Havas haar eigen soulvolle draai aan geeft, zonder de dromerige ondertoon van het origineel daarbij te verliezen. Met haar derde album weet de Britse zangeres zich op intieme wijze te profileren.
Recensent mania : Jasper van Quekelberghe