Mogelijk is Henson’s verlegenheid en uitgesproken interview-weerzin
deels overschat in het denken dat dit nodig zou zijn om Henson nu echt
te leren kennen. Henson komt in zijn werk zo dichtbij zichzelf, dat er
voor de luisteraar haast geen afstand hoorbaar is tussen de componist en
het gecomponeerde. Een bepaalde puurheid die we naakt zouden kunnen
noemen. Schijnend wit; een optelsom van al Henson’s kleuren en het
onwetende samen. Binnen de verschillende albums die hij uitbracht
ontstond een ketting uit rouw, geestelijke problematiek, verlies en pijn
die als ruwe parels geregen werden. Woorden en klanken die volgens
Keaton de luisteraar kunnen helpen om minder alleen te hoeven zijn in
het ervaren van donkere gevoelens. De intense tijd die hij doormaakte na
het uitbrengen van Epilogue en Six Lethargies, maakte dat hij London
beslooot te verlaten en asiel vond in de Canadeese winter. Een pauze in
het componeren volgde in de Engelse wildernis waar houthakken en
onderhoud aan zijn vervallen huis dagbesteding waren. Reflectie over de
naderende dood van zijn vader volgde al snel en kreeg vorm in de voor
Keaton meest bekende vorm; het schrijven, wat leidde tot Monument.
Donker en ook licht. Ontboezemend en ook pakkend. Bekend en ook
vernieuwend.
Recensent
mania : Linda Rettenwander