Mogelijk is Henson’s verlegenheid en uitgesproken interview-weerzin deels overschat in het denken dat dit nodig zou zijn om Henson nu echt te leren kennen. Henson komt in zijn werk zo dichtbij zichzelf, dat er voor de luisteraar haast geen afstand hoorbaar is tussen de componist en het gecomponeerde. Een bepaalde puurheid die we naakt zouden kunnen noemen. Schijnend wit; een optelsom van al Henson’s kleuren en het onwetende samen. Binnen de verschillende albums die hij uitbracht ontstond een ketting uit rouw, geestelijke problematiek, verlies en pijn die als ruwe parels geregen werden. Woorden en klanken die volgens Keaton de luisteraar kunnen helpen om minder alleen te hoeven zijn in het ervaren van donkere gevoelens. De intense tijd die hij doormaakte na het uitbrengen van Epilogue en Six Lethargies, maakte dat hij London beslooot te verlaten en asiel vond in de Canadeese winter. Een pauze in het componeren volgde in de Engelse wildernis waar houthakken en onderhoud aan zijn vervallen huis dagbesteding waren. Reflectie over de naderende dood van zijn vader volgde al snel en kreeg vorm in de voor Keaton meest bekende vorm; het schrijven, wat leidde tot Monument. Donker en ook licht. Ontboezemend en ook pakkend. Bekend en ook vernieuwend.
Recensent mania : Linda Rettenwander