Als een van de spannendste Britse gitaarbandjes heeft IDLES naar de doorbraak twee jaar terug wel flink wat waar te maken. War zet meteen de toon met een vuige baslijn en machinale drums. Seconden later slingert zanger Joe Talbot maniakaal "Wa-ching! Ha! That's the sound of the sword going in" je gehoorgang in. Hij laat meteen blijken dat subtiliteit niet meer in zijn woordenboek voorkomt. Een man die even later letterlijk anti-war in een protestsong schreeuwt. Meer recht voor zijn raap kan eigenlijk niet en dat is precies waarin IDLES schittert. "We wilden de klank nabootsen van de fanfare in onze harten, gewapend met een sloopkogel en een lach." Recht uit het hart, niet teveel over nadenken en met een flinke dosis zelfspot en sarcasme. Ultra Mono is bovendien een buitengewoon goed geproduceerd album. Je hebt het idee dat er voor je neus een band staat te razen en tieren zonder gepolijst te klinken. Bij vlagen doet het denken aan de live optredens van Joy Division. Ongepolijst, pretentieloos en bovenal chaotisch. Je wilt meteen meedansen, springen en meeschreeuwend de wereld verbeteren. Ultra Mono is een album dat tekenend is voor deze tijd en ook nog lang op de speler zal blijven liggen.