Als een van de spannendste Britse gitaarbandjes heeft IDLES naar de
doorbraak twee jaar terug wel flink wat waar te maken. War zet meteen de
toon met een vuige baslijn en machinale drums. Seconden later slingert
zanger Joe Talbot maniakaal "Wa-ching! Ha! That's the sound of the sword
going in" je gehoorgang in. Hij laat meteen blijken dat subtiliteit
niet meer in zijn woordenboek voorkomt. Een man die even later
letterlijk anti-war in een protestsong schreeuwt. Meer recht voor zijn
raap kan eigenlijk niet en dat is precies waarin IDLES schittert. "We
wilden de klank nabootsen van de fanfare in onze harten, gewapend met
een sloopkogel en een lach." Recht uit het hart, niet teveel over
nadenken en met een flinke dosis zelfspot en sarcasme. Ultra Mono is
bovendien een buitengewoon goed geproduceerd album. Je hebt het idee dat
er voor je neus een band staat te razen en tieren zonder gepolijst te
klinken. Bij vlagen doet het denken aan de live optredens van Joy
Division. Ongepolijst, pretentieloos en bovenal chaotisch. Je wilt
meteen meedansen, springen en meeschreeuwend de wereld verbeteren. Ultra
Mono is een album dat tekenend is voor deze tijd en ook nog lang op de
speler zal blijven liggen.
Recensent mania
|
: Tim Jansen |