Jarvis Cocker is jaren geleden al uitgegroeid tot fenomeen. Iemand die de statuur van bijvoorbeeld Nick Cave benadert. Hij komt voor z’n eigen mening uit en wordt daar graag voor uitgenodigd, of het nou om een eigen radioshow gaat, als gast eindredacteur van The Observer of als kritikaster van Michael Jackson. Jarvis is ook een bejubeld artiest, een entertainer zelfs die croont, swingt en rockt. Hij is de anti-held, de charmante onhandige slungel, de underdog die heel goed zijn eigen zwakheden kent en ze naar lieve lust uitbuit. Jarvis Cocker had megasucces met Pulp en timmerde solo ook lekker aan de weg. Z’n nieuwste project is weer een band: Jarv Is… (inderdaad met drie puntjes erachter). Jarv Is… is ontegenzeggelijk de band van Cocker, hoewel hij heel bewust de persoonlijkheden van de andere bandleden bij elkaar heeft gezocht. De zeven nieuwe songs laten liefde voor Bowie en Iggy Pop horen, maar leunen nog het meest op de songs van Leonard Cohen, vooral de stem van Cocker is dusdanig droog naar de voorgrond geproduceerd. En achtergrondkoortjes zoals in openingstrack ‘Save The Whale’ hebben dezelfde vertraagde echowerking, net zoals Cohen vaak deed. Volkskrant: Het is zijn beste werk in 25 jaar. Cocker presenteert zijn muziek met eenzelfde grandeur en flair als in de hoogtijdagen van Pulp.