Kaoru Ishibashi is de naam achter het eenmansproject Kishi Bashi. Deze uit Seattle afkomstige multi – instrumentalist met Japanse voorouders laat al voor de vierde keer een ontroerende indruk achter. Omoiyari bevat schone kleine folky luisterliedjes. De albumtitel is vrij vertaald een Japanse benaming voor klantenwinning, waarbij de behoefte van de consument, hier dus de luisteraar centraal staat. Je talenten tot inlevingsvermogen te gebruiken om er samen beter van te worden. Blijkbaar ervaart de muzikant een dringende behoefte aan kennisoverdracht om anderen in hun levensbeleving te verbreden. Zo klinkt het allemaal erg spiritueel en new age gericht, maar er moet hier eerder gedacht worden aan dinvulling gezien vanuit een andere cultuurperspectief. Noem het een vanzelfsprekende overdracht van generatie op generatie van de kernbegrippen waarden en respect. Iets wat hier in Nederland ook krampachtig gepoogd wordt te idealiseren, en daar in Japan nog steeds hoog aangeschreven staat. Hierdoor ga je anders naar de met wierrook benevelde singer- songwriter droomplaat kijken.

Het is een typerende Westerse kleine liedjesplaat, maar dan wel vanuit het Oosterse gedachtengoed benaderd. Naast de sprankelende gitaar is er ook ruimte voor een breder assortiment aan instrumenten. Ishibashi kan ook aardig viool spelen, en verder krijgt hij hulp van Mike Savino op bas en banjo, en Nick Ogawa voor de stemmige cello, die het een orkestraal tintje geeft. De hoge zangpartijen sluiten aan bij de baanbrekende indiefolkplaten van Bon Iver, Red House Painters en Great Lake Swimmers. Ook hier overheerst het backpackers gevoel van een te zijn met de natuur. Een vorm van avonturisme waarbij vaak gepoogd wordt om met jezelf in het reine te komen. Bezinning die ook treffend centraal staat in de cult movie Into The Wild. Song For You is met het fluitend gedeelte het toegankelijke prijsnummer, welke vreemd genoeg niet als single is gepresenteerd. Prachtig qua opbouw met een rockende gitaar welke er een aangename eighties flow aan geeft.

In de vorm van verhaaltjes benadrukt hij zijn kijk op de wereld. Het begint in eerste instantie als een kinderlijk sprookje, waarin de nodige symboliek in verwerkt zit, welke inzicht op het hedendaagse leven geeft. Op bijna traditionele wijze verwerkt hij hierin een grotere boodschap. Het is tevens de soundtrack bij de door Ishibashi afgeronde gelijknamige film, waarbij de Japans Amerikaanse gemeenschap tijdens de Tweede Wereldoorlog centraal staat. Immigranten die uiteindelijk hun bestaan in dit nieuwe thuisland opbouwen, zonder gepraat over weggestopte oorlogstrauma’s. Psychische hulp ontbreekt, waardoor het getekende onverwerkte littekens op de ziel achterlaten. Nog steeds koppelbaar naar het heden, waar soldaten een innerlijke strijd met posttraumatische stressstoornissen voeren, opgelopen tijdens oorlogen.

Penny Rabbit and Summer Bear laat zich gemakkelijk tot een ontmoeting tussen twee personen herleiden die beiden een andere cultuurbeleving en geloofsovertuiging hebben. Nadrukkelijk komt hier het verlangen naar wederzijdse acceptatie naar boven in een maatschappij waarbij iedereen gelijk is. Het hier op aansluitende F Delano benoemd de machtsstrijd tussen wereldleiders. Eigenlijk geven deze eerste twee tracks een perfecte samenvatting weer van waar het om draait. Thema’s die gedurende Omoiyari terug blijven komen. Ondanks het duidelijke standpunt is het zeker geen aanvallende plaat, integendeel. Hoopvol kijkt men uit naar een vredige samenleving, waarbij er vanuit de kern gewerkt dient te worden. Dicht bij jezelf. Door de luchtige presentatie geeft Ishibashi de luisteraar de regie in eigen handen. Bij de een zal het lekker als een zomerse plaat met pakkende refreintjes wegluisteren, terwijl iemand anders juist meer waarde aan de teksten hecht. Hiermee speelt de uitvoerder dus op de behoeftes van de consument in, en is het geslaagd tot het begrip Omoiyari terug te herleiden.