Frontman Kurt Wagner mag graag eens een andere weg inslaan. Waar hij eerder nog de regie uit handen gaf en een album maakte bestaande uit covers aangedragen door zijn bandleden, is Showtunes een heel ander experiment geworden. Door zijn ideeën op gitaar om te zetten in MIDI piano tracks schiep hij een nieuwe kijk op het liedschrijven en realiseerde dankzij de piano als uitgangspunt zijn eigen showtunes, Lambchop stijl. Geïnspireerd door de showtunes uit het American songbook dacht hij aan grote schrijvers a la George Gershwin, Hoagy Carmichael of recenter Tom Waits en Randy Newman. Met behulp van Twit One, Ryan Olson, Andrew Broder en James McNew (Yo La Tengo), pakt hij uit met een breed scala aan avontuurlijke maar stemmige klanken, uiteenlopende geluidsfragmenten, en de piano als leidende basis. Deze Showtunes zijn er namelijk om eens goed voor te gaan zitten en je in alle rustgevende kalmte mee te laten voeren. Het zijn A Chef’s Kiss en The Last Benedict die misschien het dichtstbij de genoemde schrijvers aansluitend evenals het instrumentale Impossible Meatballs, dat niet zou hebben misstaan als soundtrack bij een klassieke film.

Door Corné Ooijman - Mania