Negen jaar geleden verruilde de tot op dat moment weinig succesvolle Amerikaanse zangeres Lizzy Grant haar eigen naam voor de artiestennaam Lana Del Rey. Dat leverde niet direct succes op, maar een op YouTube geplaatste video bij de single Video Games veranderde alles. De vijf albums die volgden hebben Lana Del Rey op de kaart gezet als een zeer succesvol popprinses, maar ook als een popprinses die doet waar ze zelf zin in heeft en zo nu en dan buiten de lijntjes kleurt, waardoor haar albums in brede kring worden gerespecteerd. Op Norman Fucking Rockwell! (NFR!) werkt Lana Del Rey samen met producer Jack Antonoff, die de afgelopen jaren al mooie dingen deed voor St. Vincent, Taylor Swift en Lorde en samen met Lana Del Rey vrijwel alle songs op het album schreef. Het zijn songs die deels voortborduren op het nostalgische geluid van het inmiddels legendarische Video Games, maar Lana Del Rey maakt dit keer ook indruk met flink wat ingetogen ballads, die in veel gevallen herinneren aan de grote singer-songwriters uit de jaren zeventig. Op NFR! heeft de popster een stapje terug gedaan ten gunste van de singer-songwriter Lana Del Rey. Het is een verstandige keuze, want in de lome en ingetogen songs op het album komt de stem van de Amerikaanse het best tot zijn recht. Norman Fucking Rockwell! bevat ruim een uur muziek, maar Lana Del Rey weet de aandacht uitstekend vast te houden met haar sterkste serie songs tot dusver. Iedereen die nog twijfelde aan haar talent moet dit uitstekende album zeker een kans geven.