Het Rotterdamse Lewsberg laat de gitaren zo rammelen dat je zou willen dat er nooit een eind aan komt.
Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat vallen.Het levert een on-Nederlands geluid op. Lewsberg is niet het soort
rockband dat het van de daken schreeuwt en hun intenties wil inpeperen.
Liever laten ze de liedjes sluipend binnendringen. Het klinkt allemaal
mysterieus en broeierig.
Na een cassette en een single heeft het Rotterdamse Lewsberg nu, op even
ambachtelijk lp-formaat, zijn albumdebuut gemaakt. De band is vernoemd
naar de schrijver Robert Loesberg (hij publiceerde in 1974 de roman
Enige Defecten). Het is niet de enige referentie naar Rotterdamse
schrijvers. Het album opent met Vaan, waarin de stem van dichter
Cornelis Bastiaan Vaandrager te herkennen is.
Mooi, die verwijzingen naar de Nederlandse literatuur, maar het is dan
ook het enige 'Hollandse' aan Lewsberg. Hun muziek is volledig op
Amerikaanse leest geschoeide indie-gitaarpop. Zanger Arie van Vliet
(speelt ook in de band Naive Set) praatzingt zoals Lou Reed dat zo mooi
kon in de Velvet Underground. De dreinende, repeterende gitaarriffjes
kennen we behalve daarvan ook van The Feelies. Terwijl de band melodisch
uit het zelfde vaatje tapt als Pavement en Silver Jews of, meer van
deze tijd, Parquet Courts.
Non-fiction Writer en Edith zijn pakkende liedjes, die door fraaie
gitaren zich nog nadrukkelijker opdringen. Ook The Smile heeft zo'n
heerlijk meanderend gitaarloopje. Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet
verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat
vallen.
TEKST; de Volkskrant
|
1.
|
Vaan
|
|
|
|
2.
|
Terrible
|
|
|
|
3.
|
Non-fiction Writer
|
|
|
|
4.
|
Chances
|
|
|
|
5.
|
Carried Away
|
|
|
|
6.
|
Edith
|
|
|
|
7.
|
The Smile
|
|
|
|
8.
|
Benefit of the Doubt
|
|
|
|
9.
|
Vicar’s Cross Pt. 2
|