Het Rotterdamse Lewsberg laat de gitaren zo rammelen dat je zou willen dat er nooit een eind aan komt.
Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat vallen.Het levert een on-Nederlands geluid op. Lewsberg is niet het soort rockband dat het van de daken schreeuwt en hun intenties wil inpeperen. Liever laten ze de liedjes sluipend binnendringen. Het klinkt allemaal mysterieus en broeierig.

Na een cassette en een single heeft het Rotterdamse Lewsberg nu, op even ambachtelijk lp-formaat, zijn albumdebuut gemaakt. De band is vernoemd naar de schrijver Robert Loesberg (hij publiceerde in 1974 de roman Enige Defecten). Het is niet de enige referentie naar Rotterdamse schrijvers. Het album opent met Vaan, waarin de stem van dichter ­Cornelis Bastiaan Vaandrager te herkennen is.

Mooi, die verwijzingen naar de ­Nederlandse literatuur, maar het is dan ook het enige 'Hollandse' aan Lewsberg. Hun muziek is volledig op Amerikaanse leest geschoeide indie-gitaarpop. Zanger Arie van Vliet (speelt ook in de band Naive Set) praatzingt zoals Lou Reed dat zo mooi kon in de Velvet Underground. De dreinende, repeterende gitaar­riffjes kennen we behalve daarvan ook van The Feelies. Terwijl de band melodisch uit het zelfde vaatje tapt als Pavement en Silver Jews of, meer van deze tijd, Parquet Courts.


Non-fiction Writer en Edith zijn pakkende liedjes, die door fraaie gitaren zich nog nadrukkelijker opdringen. Ook The Smile heeft zo'n heerlijk meanderend gitaarloopje. Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat vallen.

TEKST; de Volkskrant