De maker noemde zijn dertiende solo-album onlangs ‘the best of
me’. Maar hij doopte het muzikale wapenfeit eveneens ietwat cryptisch en
sarcastisch ‘too good to be true, too true to be considered good’. De
goede verstaander weet genoeg. Steven Patrick Morrissey is hier aan het
woord. Hij introduceerde zijn kersverse album I Am Not A Dog On A Chain
op zijn meer dan karakteristieke wijze. Toch zegt de artiest hiermee
vrij weinig over de muziek. Na beluistering blijkt echter dat dit album
qua stijlen werkelijk alle kanten opschiet. Nog meer dan op voorganger
Low In High School (California Son, het coveralbum uit 2019 even
daargelaten), zelfs.
De elf nummers zijn afwisselend samen geschreven met Jesse Tobias, Mando
Lopez en Gustavo Manzur (al jaren achtereenvolgens de solo-gitarist, de
bassist en de keyboardspeler in zijn band).
Verschillende mensen zorgt voor verschillende benaderingen van song
schrijven. De ene keer is een nummer met Tijuana-achtig trompetgeschal
(Darling, I Hug A Pillow) of een Ierse vioolpartij (Once I Saw The River
Clean) opgeleukt, de andere keer voert een gierende gitaarriff (The
Truth About Ruth) de boventoon. Ook donkere, dreigende psychedelica (The
Secret About Music) en een bijna klassiek thema (The Truth About Ruth)
wordt niet geschuwd. Soms beginnen nummers zelfs met een pompend uptempo
Depeche Mode-achtig danceritme (Jim Jim Falls of Once I Saw The River
Clean). Het is allemaal verrassend divers.
De teksten van Mozz zijn nog altijd fijnzinnig en diep (‘They look at
television, thinking it’s the window of the world’), bot en to the point
(‘If you're gonna kill yourself, then to save face, get on with it’),
maatschappijkritisch (‘I do not read newspapers, they are troublemakers,
listen out for what's not shown to you and there you find the truth,
for in a civilized and careful way they'll sculpture all your views’) of
juist raadselachtig (‘Ah, the pleasure you bring for us?’ uit Bobby
Don’t You Think They Know?, want over welke Bobby gaat dit nummer
eigenlijk?). Nog één belangrijk aspect: zijn heldere stem krijgt nog
altijd een dikke voldoende. En als Thelma Houston (bekend van 'Don’t
Leave Me This Way') de gastvocalen verzorgt van het laatstgenoemde
nummer dan hebben we ineens te maken met een heerlijk duet. Een mooi
album; bijna too good to be true, inderdaad.
Recensent mania
|
: Dennis Dekker |