Ondanks wat problemen met zijn gezondheid had Willie Nelson
afgelopen voorjaar gewoon weer op tournee zullen gaan, ware het niet dat
corona roet in het eten gooide. De jaren lijken op zijn arbeidsethos
geen vat te krijgen, hoewel je aan zijn stem steeds beter kunt horen dat
hij niet meer de jongste is. 87 werd hij in april, toen zijn volgens de
officiële telling zeventigste studioalbum eigenlijk had zullen
verschijnen. Net als op zijn meest recente albums werkte hij voor First
Rose Of Spring met zijn oude kompaan Buddy Cannon en net als op het
vorig jaar verschenen Ride Me Back Home het geval was, bevat ook dit
album een mix van nieuwe liedjes en opvallende covers. Zo zijn daar de
country-evergreen Bummin' Around, Billy Joe Shaver's We Are The Cowboys
en het vooral van Johnny Paycheck bekende I'm The Only Hell My Mama Ever
Raised (waar je Paycheck direct gelooft als hij dit zingt, ligt dat bij
Nelson net wat ingewikkelder, al is dit een mooie versie), maar ook
werk van hedendaagse namen als Toby Keith en Chris Stapleton. En dan is
er nog die melancholieke en prachtige afsluiter, Yesterday When I Was
Young, de Engelstalige versie van Aznavour's Hier Encore. Verrassend is
het misschien niet, maar we mogen ons gelukkig prijzen dat deze legende
nog altijd onder ons is en nog steeds van dit soort zeer fraaie platen
maakt.
Recensent mania
|
: Marco van Ravenhorst |