U, beste lezer, heeft wellicht een verkeerd beeld van een recensent.
U ziet waarschijnlijk iemand voor u die door de platenmaatschappijen in
de watten wordt gelegd, regelmatig naar zonnige oorden wordt gehaald om
luistersessies bij te wonen onder het genot van tropische cocktails,
daarna thuis in de ultraluie stoel op een super-de-luxe installatie de
nieuwste topalbums beluistert waarna de recensie aan een secretaris
danwel secretaresse wordt gedicteerd, en hopla het zit er weer op deze
maand. De werkelijkheid is uiteraard schrijnend anders. Na een lange dag
werken sleept de recensent zich naar zijn krakkemikkige cd-speler die
bijna bezweken is onder de uren baggermuziek die die verdragen moest in
al die jaren van recenseren. Met een diep zucht zakt de recensent neer
op een harde stoel om de zoveelste schijf met ellende aan te horen,
stilletjes hopend op een pareltje maar die gelijk vrezend want wat moet
hij daar nu weer over schrijven. Ja, een beetje sympathie voor ons
bestaan is absoluut gerechtvaardigd. Gelukkig is er een lichtpuntje: als
je de nieuwe Ozric Tentacles mag bespreken. Altijd maar dan ook altijd
kwaliteit, variërend van goed tot top, dus dat zit al snor. En omdat de
spacesymforockband min of meer steeds dezelfde plaat maakt, met kleine
variaties, hoef je alleen maar een oude recensie uit de pc te toveren en
die, met kleine variaties, in te dienen bij de hoofdredacteur. Die dan
als een kind zo blij is met eindelijk een positieve recensie. Dus dank
je wederom, Ozric Tentacles voorman/gitarist/componist Ed Wynne met je
kornuiten synthspeler Silas Neptune en drummer Balázs Szende, voor een
mooie plaat waarvan je zelf zegt: “This is space music for people from
the Earth to enjoy”. Ik zou het zelf niet beter hebben verwoord en dat
doe ik dus ook niet. In plaats daarvan ga ik zuchtend op weg naar het
volgende plaatje ….
Recensent mania
|
: Andre de Waal |