De nieuwe Pearl Jam
Vandaag 27 maart in de winkel lukt waarschijnlijk niet. Hopelijk worden ze maandag uitgeleverd!
De hoes en titel van de nieuwe Pearl Jam-release Gigaton laten het al
zien: dit is een album dat anders is dan zijn voorgangers. Vergeleken
met het zeven jaar geleden verschenen album Lightning Bolt, dat
voornamelijk door rock en punk was beïnvloed, schiet de band uit Seattle
op Gigaton allerlei muzikale kanten op. Opener Who Ever Said klinkt als
startpunt nog vertrouwd, een nummer met beukende drums, strakke gitaren
en Eddie Vedders kenmerkende zang, en had zo op een eerder Pearl
Jam-album kunnen staan. Maar wat volgt is een mix van diverse stijlen.
Zoals de tweede albumtrack Superblood Wolfmoon laat horen, een nummer in
de hoek van de garagerock. De drumeffecten, pakkende baslijn en synths
van Dance of the Clairvoyants doen sterk aan Talking Heads denken,
terwijl Take The Long Way je weer meeneemt naar Soundgarden (het nummer
is dan ook geschreven door drummer Matt Cameron, die eerder in
Soundgarden heeft gespeeld). Als er één albumtrack is die de muzikale
verscheidenheid van Gigaton het beste weergeeft, dan is dat Retrograde:
na een rustig begin met akoestische gitaar en sfeervolle meerstemmige
zang groeit het nummer langzaam uit tot een groots en galmend geheel,
een storm van echo en elektronische geluiden... De natuur en de toekomst
van onze planeet is een terugkerend thema op Gigaton, terwijl ook Trump
niet wordt overgeslagen (de Amerikaanse president komt in Seven O’Clock
voorbij onder de veelzeggende naam Sitting Bullshit). Nadat je het
album hebt beluisterd, begrijp je waarom de bandnaam op de hoes in de
lijn van een hartslag is verweven: de tijd tikt door, ook voor de
planeet waar wij de zorg voor hebben. Daarnaast verklaart deze symboliek
de muzikale veranderingen die Pearl Jam laat horen, zonder daarbij hun
roots los te laten. Gigaton is een album met een boodschap, maar bovenal
een album met verrassende muziek.
Recensent mania
: Godfried Nevels