Je kunt van The Slow Show vinden wat je wilt, maar dat de band rake melodieën weet te produceren staat buiten kijf. Ze maakten het zichzelf aanvankelijk verre van gemakkelijk door met hun bandnaam te verwijzen naar een nummer van The National en daar openlijk voor uit te komen. Dat schept oneerlijke verwachtingen waardoor de elitepers de eerste twee albums White Water en Dream Darling tot de grond toe afbrandde en ze bijvoorbeeld ‘pathospop voor tieners’ noemde. Natuurlijk, de muziek van The Slow Show verwijst naar die van The National: donker, melodieus en vooral de donkere, vaak kreunende stem van zanger Rob Goodwin roept vergelijkingen op met National-zanger Matt Berninger. Alleen kiest The Slow Show voor een breder publiek, met toegankelijker melodielijnen. En daarin zet de band op het derde album Lust And Learn duidelijk weer een aantal stappen vooruit. Niet dat de Britten een andere weg in zijn geslagen, de bekende The Slow Show-sound zit er nog altijd in. De diepgang zit ‘m in de nauwkeuriger uitgewerkte melodieën en de liefdevolle productie. En ja, de melancholie spat er weer vanaf. Het licht gaat af en toe uit, maar er gloort altijd weer licht aan het einde van de tunnel. Hoop en hoopvolle vooruitzichten. Hoogtepunten? Het koor in het weemoedige Low stuwt de tranen omhoog en van de instrumentale opener Amend zouden neoklassiek pianisten Dustin O’Halloran of Nils Frahm zich geen seconde schamen. Dus genoeg over de vergelijkingen met The National. The Slow Show is The Slow Show en hun derde plaat is schitterend.