‘I’m just travelling up the road, maps don’t do much for me friend’ zingt Bruce Springsteen in Hitch Hikin’, het eerste nummer van zijn negentiende studioalbum Western Skies. Het klinkt vertrouwd, met akoestische gitaar en banjo. Maar waar op eerdere soloalbums dit zo zou blijven en bij platen met de E Street Band de band zou invallen, zwellen vanaf een minuut violen aan, gevolgd door subtiele pianoklanken, percussie blijft achterwege. In het hierop volgende The Wayfarer zijn de strijkers vanaf het begin aanwezig, en na twee minuten nemen zij samen met blazers de melodie over. Deze eerste twee nummers zetten de toon voor een album dat anders klinkt dan alle andere Springsteen-platen. Naar eigen zeggen wilde Springsteen een plaat opnemen die klinkt als Californische pop uit de jaren zestig en zeventig. Het soms ronduit overrompelende resultaat doet denken aan Glenn Campbell en Jimmy Webb, waarbij zelfs nummers die wel klinken alsof ze ook uitgevoerd zouden kunnen worden door de E Street Band, zoals Tuscon Train, filmische arrangementen krijgen. Het tempo wordt nergens echt opgeschroefd, het midtempo Sleepy Joe’s Cafe – compleet met accordeon – is de enige uitzondering. Nummers als Sundown, There Goes My Miracle en het titelnummer klinken daarbij alsof het vergeten klassiekers zijn en nestelen zich meteen in het hoofd. De plaat werd opgenomen in Springsteens thuisstudio in New Jersey, waarna de nummers ingekleurd werden in Californië en New York met meer dan twintig sessiemuzikanten naast kleine rollen voor David Sancious, Charlie Giordano en Soozie Tyrell.
Recensent mania: Henri Drost