St. Germain brengt zijn derde album uit; Real Blues. Een album dat acht nieuwe nummers telt die elk een waar kunstwerk an sich zijn. Hoewel de naam St. Germain mogelijk gedachten oproept waarbij associaties met een zonnige zondagochtend op een balkon inclusief zwarte koffie, een croissant en de Le Monde automatisch gevisualiseerd worden, geeft de eigenlijke naam van de man die schuilgaat onder St. Germain een heel andere indruk. Ludovic Navarre. Hierbij flitsen er toch eerder beelden langs van een Rus met bontmuts die op weg is naar zijn werkkamer waar hij over een krakende houten vloer naar zijn piano loopt om te werken aan een melancholische symfonie. Goed, back to St. Germain. Vijftien jaar hebben we moeten wachten op dit nieuwe album. Automatisch vraag je je af of er in zijn vorige album genaamd Tourist wellicht een hidden message zat, want waar is St. Germain al deze tijd geweest? Gefascineerd door Afrikaanse muziek bracht Navarre veel tijd door in de meer Afrikaanse wijken van Parijs waar met hij onderzoek deed naar met name de traditionele Malinese muziek die hem inspireerde voor Real Blues. De in 1973 geboren Fransman werd vooral bekend door zijn eerste album dat werd uitgebracht in het einde van de jaren negentig waarin St. Germain zich in dezelfde beweging bevond als Daft Punkt en Cassius. De artiesten die house wisten te mixen met electro en acid jazz. St. Germain is terug. En hoe. Jazz, dub, hiphop, dance en blues. Real Blues heeft het allemaal.
Recensent : Linda Rettenwander