In opmaat naar de release van zijn achtste album The Ascension, bracht Sufjan Stevens de 12-minuten durende single America uit. Het minutieus opgebouwde nummer haalt herinneringen op aan zijn album Illinois (2006), een onbetwist meesterwerk. Met een speelduur van bijna anderhalf uur trekt de singer-songwriter er weer volop tijd uit om zijn liedjes op minutieuze wijze uit te bouwen. Hij slaat daarmee een mooie brug tussen het ingetogen karakter van zijn voorganger Carrie & Lowell (2015), het pompeuze met elektronische invloeden van The Age of Adz (2010) en de orkestrale indiefolk van Illinois. Elementen die ook in zijn zijprojecten als Planetarium (2018) en Aporia (2020) aanwezig waren, maar nu allemaal tezamen komen op een nieuwe soloplaat. Sommige nummers werden al ten tijde van Carrie & Lowell geschreven, maar hebben juist in het Amerika van 2020 nog extra lading gekregen. Hoewel Stevens in het verleden vaak zijn liefde voor de Verenigde Staten verklaarde, drukt hij op dit album vooral zijn ongenoegen uit over de huidige politieke en sociale situatie die het land teistert. De singer-songwriter gebruikt daarom veel grillige elementen binnen zijn soms dromerige nummers, waarin een hoop pessimisme in doorsijpelt. Met het opeenstapelen van verschillende lagen instrumentatie drukt hij een vorm van chaos uit, waarmee hij onder meer verwijst naar de angst en onzekerheid die in de wereld heerst. De voortkabbelende synths en zweverige pianomelodieen bieden daarop weer een mooi tegenwicht. Met The Ascension heeft Sufjan Stevens een nieuw indrukwekkend hoofdstuk in zijn oeuvre afgeleverd.