Helaas zijn de magazines al op!!!
Eefje de Visser gaat al een tijdje mee. In 2011 bracht ze met De Koek
haar eerste langspeler uit, later opgevolgd door Het Is (2013) en
Nachtlicht (2016). De begintwintiger van toen is inmiddels een volwassen
vrouw. Samenwonend in Gent met haar vriend en producer Pieterjan
Coppejans, die tevens een rol op Bitterzoet heeft gespeeld. Het mooie
aan haar muziek is dat je als luisteraar gevoelsmatig wordt meegenomen
in het leven van De Visser, vol avonturen en ervaringen. Met pieken en
dalen. Je groeit met haar mee. Kijkt door haar ogen. Lieve, kleine
liedjes als De Stad en Lise maakten op Nachtlicht al plaats voor
arrangementen waar ruimte was voor elektronica en een omvangrijk
instrumentarium. De dromerigheid bleef. Gelukkig. Op Bitterzoet, haar
vierde album, lijkt De Visser een universeel gevoel te willen vangen.
Een plaat in het nu. Over verliefdheid en relaties. Intimiteit.
Verhoudingen. De smaak van alcohol. Een stadse plaat vol elektronische
elementen die voorganger Nachtlicht letterlijk voorbijgaat richting het
magische uur na zonsopgang of voor zonsondergang. Dat zachtrode licht is
zichtbaar op de hoes en hoorbaar op het album. Met een sterk gevoel
voor timing en de immer terugkerende drang naar weemoed en melancholie.
We dansen richting ochtendgloren. Op repetitieve beats en zware synths.
In dat kader heeft De Visser wederom een magische plaat gecreëerd,
waarbij nummers als Zwarte Zon, Lange Vinnen, De Parade en titeltrack
Bitterzoet het geheel naar grote hoogten stuwen. In stijl sluit ze de
dertienkoppige trip af met het mooie, ingetogen Groen.
Recensent mani
: Jelle Teitsma