Helaas zijn de magazines al op!!!

Eefje de Visser gaat al een tijdje mee. In 2011 bracht ze met De Koek haar eerste langspeler uit, later opgevolgd door Het Is (2013) en Nachtlicht (2016). De begintwintiger van toen is inmiddels een volwassen vrouw. Samenwonend in Gent met haar vriend en producer Pieterjan Coppejans, die tevens een rol op Bitterzoet heeft gespeeld. Het mooie aan haar muziek is dat je als luisteraar gevoelsmatig wordt meegenomen in het leven van De Visser, vol avonturen en ervaringen. Met pieken en dalen. Je groeit met haar mee. Kijkt door haar ogen. Lieve, kleine liedjes als De Stad en Lise maakten op Nachtlicht al plaats voor arrangementen waar ruimte was voor elektronica en een omvangrijk instrumentarium. De dromerigheid bleef. Gelukkig. Op Bitterzoet, haar vierde album, lijkt De Visser een universeel gevoel te willen vangen. Een plaat in het nu. Over verliefdheid en relaties. Intimiteit. Verhoudingen. De smaak van alcohol. Een stadse plaat vol elektronische elementen die voorganger Nachtlicht letterlijk voorbijgaat richting het magische uur na zonsopgang of voor zonsondergang. Dat zachtrode licht is zichtbaar op de hoes en hoorbaar op het album. Met een sterk gevoel voor timing en de immer terugkerende drang naar weemoed en melancholie. We dansen richting ochtendgloren. Op repetitieve beats en zware synths. In dat kader heeft De Visser wederom een magische plaat gecreëerd, waarbij nummers als Zwarte Zon, Lange Vinnen, De Parade en titeltrack Bitterzoet het geheel naar grote hoogten stuwen. In stijl sluit ze de dertienkoppige trip af met het mooie, ingetogen Groen.
Recensent mani : Jelle Teitsma