Met een redelijk cryptische verwijzing naar F.Scott Fitzgerald’s The Great Gatsby, die 100 jaar geleden de kleur groen gebruikte als symbool voor hoop en toekomst, wil Soul en Rhythm ’n Blues zanger Nick Waterhouse hetzelfde doen, dit keer met de kleur blauw. Uiteraard doet hij dat wel met de kenmerkende sound, die hij via zijn eigen albums en de producties die hij voor anderen (Allah-Las) deed, inmiddels geperfectioneerd heeft. Alsof de tijd heeft stil gestaan, lijken de koortjes, de gitaarsound (echo!) en de blazers rechtstreeks uit de jaren vijftig en de vroege jaren zestig te komen. Composities als Very Blue, inclusief prachtige Phil Spector-achtige orkestratie, en Medicine sluiten ook naadloos aan op die sound. Toch is het nooit nostalgie wat de boventoon voert, maar weet Waterhouse de luisteraar altijd het gevoel te geven naar een vergeten klassieker te luisteren, waarbij je je maar niet kunt herinneren waar jet het eerder hebt gehoord.