Het nieuwe album van de Canadese singer-songwriter Patrick Watson en zijn gelijknamige band heeft vier jaar op zich laten wachten. De opvolger van Love songs For Robots (2015) is getekend door afscheid. Tijdens het maken van Wave verliet drummer Robbie Kuster de band, verloor Watson zijn moeder en liep zijn relatie op de klippen. De ‘wave’ uit de titel slaat dan ook op het overrompelende gevoel dat met afscheid gepaard kan gaan, alsof je omver wordt geslagen door een enorme golf. Water is overigens een belangrijk thema op dit album. In Strange Rain legt hij uit hoe het geluid van regen als afleiding werkt voor alle gevoelens die hij ervaart. Het slotnummer Here Comes The River, over een overstroming, kan als metafoor voor een stroom van tranen gezien worden. Watson weet als geen andere om een melancholische onderlaag in zijn verstilde artpop te verwerken. In tegenstelling tot Love Songs For Robots (2015) - dat deels door sciencefiction was geïnspireerd - blijft de muziek op Wave een stuk ingetogener. Ook de invloeden uit cabaret en symfonieën zijn bijna niet meer terug te horen op dit album. Je hoort vooral dat er veel geluiden op de achtergrond naar boven borrelen terwijl Watson er met zijn falsetstem overheen zingt. Zo probeert Watson een bepaalde magie op te wekken. Die magie moet in tijden van weemoed werken als lichtpuntje. Zo komen verdriet en hoop op dit album naadloos samen, in dit meest intieme album van Patrick Watson tot op heden.