Recensie Philippe de Cleen (writteninmusic.com)

Nieuw werk van het rariteitenkabinet Xylouris White waarin de Kretenzische luitspeler en vocalist George Xylouris zijn talent koppelt aan dat van de Australische drummer/percussionist Jim White (Dirty Three, Bonnie Prince Billy, PJ Harvey,Cat Power). Inmiddels zitten ze aan album nummer drie, na debuut Goats en het recente Black Peak (2016). Het illustreert goed dat het duo Xylouris White niet zozeer ziet als een hobbyclubje, maar dat het hen echt menens is.

Mother is nieuw leven, de verderzetting van eerder werk. Wat al bijzonder was, blijft mee dankzij de inzet van geluidsingenieur/producer en derde officieus bandlid Guy Picciotto (Fugazi) bijzonder. Ook nu. Een paar luisterrondjes levert op dat het duo als vanouds tekent voor composities waarin veel ruimte zit, naast eigenzinnigheid en niet te houden verkenningsdrift. In negen composities, goed voor een dik halfuurtje muziek, horen we een heel eigen geluid dat soms verwijst naar het hulpeloze van Godspeed You! Black Emperor (de moody opener Media Res), maar waarin evengoed de compromisloze attitude en zin voor improvisatie vervat zit die Dirty Three kenmerkt.

Wat Mother daarnaast typeert is een zekere urgentie. Het virtuoze aspect wordt daarbij aan de speelse, creatieve drift gekoppeld. Dat leidt tot hitsige, opgewekte composities zoals Only Love waarin een op hol geslagen duo musiceert. Begint als danig opgefokte disco, maar turnt zich om tot een op een uptempo killer groove waar de bariton vocal en Griekse teksten (zie ook: het lyrische Daphne) helemaal uitgespeeld worden.

Ondanks de minimale bezetting (drum/luit) is er genoeg variatie aanwezig. Neem het quasi-epische Motorcycle Kondilies waarmee de heilige, haast bezeten passie voor de muziek gevierd wordt: catchy drumtikjes en luitvariaties die rond elkaar lijken te dansen, terwijl de intensiteit van het samenspel een grote vlucht neemt. Daarmee tekent het duo voor een straf hoogtepunt in deze set. Die wordt opgevolgd door de los en vrijuit gespeelde melodieën van Spud’s Garden waarmee de roots in de folk bekrachtigd worden.

Dat maakt van Mother alweer een bijzonder album dat uw aandacht ruimschoots verdient. Aanbevolen luistermateriaal voor zij die de platgetreden wegen liever links laten liggen. Twee virtuoze, krachtige spelers die helemaal loos gaan en daarbij zowel vurig intense als kalmere, introspectieve passages aanbieden (het pakkend mooie Lullabye) in deze relatief korte, maar uiterst geconcentreerde muzikale rit. De mix van Kretenzische folk en improv levert een knaller van een combinatie op !